Jak już sam tytuł wskazuje, obraz inspirowany jest kulturą orientalną. Jest on kolejnym tego typu z jego przedstawień Odalisek. Sam artysta, nigdy nie odwiedzał regionu północno-zachodniej Afryki ani krajów Wschodu. Jego wiedza o Oriencie opierała się tylko na poznanych przez Ingresa dziełach literackich i innych dzieł.
Sam obraz jest przykładem wykorzystania tej tematyki jako pretekstu dla ukazania grupy nagich kobiet w zmysłowych, nawet erotycznych pozach.
Podkreśla to fakt, że znajduje się tam bardzo mała ilość elementów należących dla tej kultury, jak biżuteria.
Losy dzieła
Malarz sprzedał obraz jednemu z krewnych cesarza Napoelona III, który zwrócił mu go po krótkim czasie, gdy jego żona zarzuciła obrazowi niemoralność. Chalil Bej, turecki dyplomata zakupił dzieło w 1865 roku, ponieważ żywił sympatię dla obrazów o tematyce erotycznej. W pierwszej połowie XX wieku grupa mecenasów sztuki wstawiła się za włączeniem obrazu do kolekcji Luwru, mimo to rada muzeum dwukrotnie odmówiła. Ostatecznie płótno znalazło się w nim w 1911 roku, dzięki wykupieniu go przez Towarzystwo Przyjaciół Luwru.
